۳۷سال پیش وقتی نیروهای بعثی به دستور صدام به خاک ایران تجاوز کردند، مردان غیور ایرانی فارغ از سن و سالشان لباس رزم پوشیدند و به دفاع از خاک ایران پرداختند؛آن روزها برایشان آینده و شغل و ازدواج معنا نداشت، فقط به یک چیز فکر میکردند؛آنهم حفظ کشور از حمله اغیار بود.
به گزارش سایت مشهد فوری،
در آن روزها اصلا سهمیه جانبازی و مستمری معنایی نداشت حتی بسیاری از
رزمندگان به بازگشت هم فکر نمیکردند و شهادت هدف غایی شان بود.
آن
روزها گذشت و خیلی از آنهایی که به امید نوشیدن جام شهادت رفته بودند ناکام
بازگشتند اما چگونه؟ بسیاری با زخمها و ترکشهایی که در بدنشان جا خوش
کرده بود،عده ای دیگر با اعصاب و روان بهم ریخته ناشی از موج انفجار و دیدن
جان دادن همسنگرشان و یک عده هم با زخمهای گاز خردل که سوغات بعثیهای
وحشی برای مردم بیگناه بود.