بی بی سی به تازگی صفحه فیسبوک افغانستانش را به بی بی سی دری تبدیل کرد که اعتراض اهالی فرهنگ را بر انگیخت اما ما در ایران و مخصوصا خراسان هم از دغدغه های این هم زبانان افغانستانیمان غافل بوده ایم.
زبان فارسی به عنوان قدیمی‌ترین زبان نو در جهان شناخته می‌شود یعنی در میان زبان‌های زنده و دارای دستور زبان دنیا از همه کهن‌تر است. اکنون حداقل سه کشور ایران، افغانستان و تاجیکستان را فارسی زبان می‌خوایم اما سوال اینجاست که چقدر از اوضاع این زبان در دو کشور دیگر خبر داریم مخصوصا ما خراسانی ها که خدمات شایانی به این زبان داشته و البته از نظر جغرافیایی نیز نزدیکی بیشتری با کشورهای فارسی زبان منطقه داریم. این زبان با لهجه‌های گونان در نقاط مختلف ایران و البته افغانستان و تاجیکستان صحبت می‌شود اما ما آنقدر کم از ادبیات دو کشور دیگر شنیده‌ایم و کم از دیدگاه فرهنگ مشترک به آنها نگریسته‌ایم که گاه لهجه‌های زیبای آنها به گوشمان غریب می‌آید اگر برادر یا خواهر افغانستانی ما به «بیمارستان» می‌گوید «شفاخانه» برایمان دلنشین اما نامانوس است و یا وقتی یک تاجیک در وصف زیبایی یک شیء می‌گوید «نغز است» فکر می‌کنییم دارد شعر می‌خواند. این مشکل سیاست گذاری فرهنگی ست که ما می‌دانیم اصفهانی یا مشهدی لهجه است اما نمی‌دانیم این همزبانان افغانستانی و تاجیک ما هم دارند با لهجه خود همین فارسی را گپ می زنند. آن وقت با ندانم کاری دارد زمینه مشکلاتی را برای فارسی زبانان این کشورها فراهم می‌شود.